Groene zakelijkheid of emotie
24 augustus 2008
Rondreizend over de wereld zie je dat men verschillend met de groene natuur omgaat. In grote lijnen kun je stellen dat hoe armer een land is, des te meer roofbouw er op de natuur wordt gepleegd. Dit heeft vooral te maken dat exploitatie van de natuur geld oplevert. Zo worden bossen gekapt voor het hout (brandstof of verkoop aan de rijkere wereld) en de resterende ruimte wordt soms ingericht voor landbouw. Helaas blijkt vaak dat bosgrond niet goed geschikt is voor landbouw en na een paar jaar is er dan een kaalgeslagen stuk land.Jaren geleden besloot de gemeente om te bezuinigen op het onderhoud van het openbaar groen. Stoppen met onderhoud zou leiden tot hoog gras, onkruid tussen de tegels en stuiken en hagen die hun eigen weg zoeken. Als je de natuur zijn gang zou laten gaan, zou de stad over 20 jaar grotendeels overwoekert zijn. De natuur is daartoe in staat. Ik zag het bij de ruines van Anghor Wat in Cambodja, maar ook bij de tempelcomplexen in midden en zuid Amerika. Op die bezuinigingen was toen veel protest, mede omdat gemeente er voor koos om veel groen op te ruimen.
Na mijn reis bladerde ik door het vele nieuws (nou ja nieuws) in ’s-Hertogenbosch. Groen kwam ik ook veelvuldig tegen. Bij de voorjaarsnota werd aangekondigd dat er weer geld is voor groen in de openbare ruimte. Volgend jaar dus weer wild groeiende hagen die weer in toom gehouden moeten worden gehouden. Is dat vooruitgang of is hier sprake van natuur als een decoratievorm? Ook bomen stonden in de belangstelling. Veel bomen moesten al wijken voor de A2 en Randweg, maar bomen in het Zuiderpark en de tuin van het Noord Brabants museum moeten ook (gedeeltelijk) wijken. Hiertegen is veel verzet. Ik vraag me af waarom?
Het gaat namelijk niet om de bomen, want die zijn vervangbaar. Nee de bomen zijn oud en daarom van historisch belang. Dat belang is echter maar voor een paar mensen. Ik ben nog nooit in de tuin van het Brabants Museum geweest en met die kastanjeboom heb ik niets. Ook met die bomen in het Zuiderpark heb ik niets. Ik heb overigens met veel meer historisch zaken niets. Als een oude boom of oud gebouw in de weg staat voor iets wat we nodig vinden, dan moeten deze zaken wijken. Het behoud van bomen gaat niet om milieu. Dit argument werd wel aangevoerd. Het enige wat overblijft, is een emotionele waarde. Als je zo zou denken in Madagaskar, dan betekent dat waarschijnlijk je dood. Gelukkig hoeven wij de bomen niet te kappen voor geld, ook is er geen milieu schade (we hebben immers geld om over te gaan tot herplanten, iets wat in arme landen niet zo is) dus alleen de emotionele voorliefde voor groen is het enige argument dat overblijft. Maar hoe groen zijn die emotionele mensen? Want hun consumptie patroon kan wellicht heel schadelijk zijn, maar is het alleen niet zichtbaar. De vraag die overblijft, is of zakelijkheid het wint van de emotie. Ik moet constateren dat de zakelijkheid het wint.