Hosteleria
17 juli 2009
Ik waarschuw u alvast. Dit is een column met, naar ik inschat, harde uitspraken. Als die niet wilt lezen, dan raad ik u aan nu te stoppen met het lezen van deze column.Een groot deel van mijn tijd besteed ik aan ontwikkelingswerk in landen waar mensen weinig kansen krijgen. Deze mensen denken vaak niet aan morgen, maar aan hoe ze morgen kunnen halen. Ze kunnen niet anders. Geld hebben deze mensen amper en ze moeten vaak hard werken. Als ik in kleine dorpjes kom en zeg dat ik wil luisteren naar hun problemen om te kijken of ik een oplossing kan bieden, dan zijn die mensen over het algemeen blij. Hun eigen overheid zien ze nooit, dus als er iemand komt die iets voor ze wil doen, dan vinden ze dat prachtig.
Het bieden van een oplossing is niet gemakkelijk, want het betekent ook dat die mensen er iets voor moeten doen. Daar is niet iedereen toe bereid en het is vaak ook een lange weg. Toch is vaak een meerderheid bereid om mee te doen en vaak zie je dat bij succes de sceptici zich later ook wel aansluiten. Het is een kwestie van vertrouwen winnen. Dat valt niet altijd mee omdat er grote culturele verschillen zijn met wereld waar ik vandaan kom. Soms zijn er sterke familiebanden waar je door heen moet prikken, soms is er juist sprake van sterke individuele posities die lastig om te bouwen zijn tot een samenwerking.
Het lukt me (en mijn collega’s) niet altijd om tot een succes te komen. Dat is dan voor mij teleurstellend, maar ook voor die mensen, want niets is zo ellendig om hoop geboden te krijgen en die dan niet bewaarheid te zien worden. Maar in ieder geval is er een poging gewaagd en dat is al winst.
Nu weer terug naar onze stad. Je moet een kluizenaar zijn om niet iets gehoord te hebben over de Hostels. Dit zijn panden waar men tot maximaal 35 personen wil opvangen en begeleiden die last hebben van een verslaving en vaak daarmee samenhangende psychische problemen. Op zich een nobel streven, maar helaas roept dit bij een aantal mensen een enorme weerstand op. Ik zou deze mensen willen betitelen als egoïstische asocialen. Komt dat hard? Mooi, want hoe denkt u dat de mensen, voor wie de hostels bedoeld zijn, het voelen als ze zo in een hoek worden gezet? Ze kunnen dan wel zeggen dat opvang nodig is, maar dat moet dan zover mogelijk weg van de maatschappij. En dat terwijl die mensen nu wonen en leven in die zelfde maatschappij, waar ze door omstandigheden buiten de boot zijn gevallen. Maar dat valt nu niet zo op.
Het enige argument dat omwonenden van die toekomstige Hostels als argument aanvoeren is een vermindering van hun veiligheid. Daarmee samenhangend wordt waardevermindering van hun huis en zelfs inbreuk op hun privacy genoemd. Het zou ook een slechte invloed op hun kinderen hebben. Kortom deze verslaafden worden niet vertrouwd. Maar hoe kun je iemand wantrouwen die je niet kent? Dat kan dus alleen maar als je ervan uitgaat dat elke verslaafde als gelijk beschouwd. Dat is een vorm van generalisatie en dat leidt al snel tot discriminatie en dat mag niet volgens de wet.
Nu hebben we in Nederland een enorme zorgmaatschappij. Als je lichamelijk en/of geestelijk gehandicapt bent en daardoor niet of onvoldoende voor je zelf kan zorgen, wordt je opgevangen. Het kost maatschappij handen vol met geld en behalve misschien wat liefde krijg je er niet voor terug. Zonder die hulp zouden die mensen reddeloos verloren zijn en het niet overleven. Maar voor de maatschappij zijn ze vaak van generlei waarde. Dat klinkt hard en dat is het ook. Dat zelfde kun je zeggen voor ouderen die alleen nog met veel zorg kunnen overleven, al kun je hier nog als verzachtende omstandigheid aanvoeren dat ze ooit wel van waarde zijn geweest voor de maatschappij. Zo kan ik nog wel een aantal groepen opnoemen. Die mensen zou je eigenlijk gewoon aan hun lot moeten overlaten, maar zoiets wordt als onacceptabel beschouwd in deze maatschappij. Je kunt je afvragen waarom.
Hoe dan ook, deze mensen worden liefdevol in de omgeving en maatschappij opgenomen, ondanks de enorme kosten. Zelfs gevangenen die hun straf hebben uitgezeten worden via Exodus begeleid om terug te komen in de maatschappij. Dat lukt niet altijd, maar het wordt in ieder geval geprobeerd.
Tot zover een maatschappij waar je best trots op zou kunnen zijn. Maar nu het gaat om verslaafden met een psychische aandoening lijkt er een druppel te zijn die de emmer over doet lopen. Waarom? Omdat die mensen een potentieel gevaar zouden kunnen vormen voor de maatschappij. Dat doen ze nu ook al en wellicht bent u er slachtoffer van geweest. Verslaafden moeten nu eenmaal drugs hebben om te kunnen overleven. Er wordt vaak gezegd dat die mensen er zelf voor gekozen hebben, maar dat durf ik ernstig te betwijfelen. Als deze mensen op een goedkope manier aan hun drugs kunnen komen, dan hoeven ze in ieder geval niet zo vaak te stelen of in te breken. Maar door allerlei regeltjes is het heel lastig om de drugs gratis of goedkoop te verstrekken en daarmee zijn deze mensen gedoemd om in een crimineel circuit te komen. Kortom een uitweg is heel moeilijk. Gelukkig is er op Romperstse Baan een plek waar de verslaafden onder begeleiding kunnen gebruiken. Overigens was hier aanvankelijk veel verzet, maar ik hoor alleen maar berichten dat dit erg meevalt.
De overheid lijkt in te zien dat je deze mensen niet kan en mag negeren en is bereid om hulp te bieden. De enige manier waarop dat kan, is deze mensen weer aan boord van de maatschappij te brengen. Hun vertrouwen in die maatschappij moeten die mensen weer terugwinnen. Dat is niet het enige, ze moeten ook hun verslaving overwinnen. Niet gemakkelijk als je in psychisch zwakke positie zit. Alle hulp is dan welkom, maar omwonenden van de toekomstige Hostels willen dat niet. Ja, schijnheilig roepen dat je dat wel wilt, maar dan uit het zicht van de maatschappij. Alsof dat gaat werken? Zelfs in de gemeenteraad waren dit soort geluiden te horen, telkens ontvangen met applaus. Die mensen zouden zich moeten schamen. Ze denken alleen aan zich zelf en hun eigen welzijn danwel welvaart. Zuiver egoïsme dus.
Het college heeft wel vertrouwen. Sterker nog, ze denkt zelfs het vertrouwen van de omwonenden te kunnen winnen. Dat is nog eens een positieve instelling. Ik hoop dan ook van harte dat het gaat lukken en dat de omwonenden in gaan zien dat ze fout zijn. Het is namelijk niet zo dat gemeente helemaal niets doet om de veiligheid te waarborgen, sterker nog de gemeente wil er zelfs meer inzet op plegen, wat wel eens ten koste zou kunnen gaan van andere delen van de stad. Dat noem ik nog eens sociaal. Gelukkig zijn er een aantal, dat bereid zijn om in een beheerscommissie te gaan zitten en zowel in Zuid als in Hintham zijn die al bij elkaar geweest en wordt er in september verder gesproken. Een goede start.
Overigens gaf raadslid Katoen aan dat ze ook omwonenden te hebben gesproken die helemaal geen bezwaar hebben tegen de komst van een hostel. Het is alleen jammer die reacties niet in de media verschijnen. Ik kan me ook haast niet voorstellen dat alle omwonenden zo negatief zijn, want als dat zo was, dan vraag ik af of ook deze mensen niet eens psychische begeleiding nodig hebben.
Nu hoor ik al denken dat ik makkelijk schrijven heb en dat ik vast in een buurt woon waar nooit iets van drugs te bespeuren is. Ik kan u geruststellen. Ik woon al heel lang in een buurt waar jarenlang drugsoverlast is geweest. Door een goed georganiseerde aanpak is die overlast tot een minimum beperkt. De beste les die je uit die aanpak kan trekken is dat je moet zorgen dat drugshandelaren geen kans krijgen. Het zijn namelijk niet de gebruikers die voor de meeste problemen zorgen, maar juist het criminele gedrag van de dealers. Ik raad de beheerscommissies dan ook aan om hierover goede afspraken te maken. Verder moet je wel een bepaalde vorm van tolerantie hebben.
Overigens is me ook opgevallen hoe weinig mensen, die reageren op blogs en forums, nog vertrouwen hebben in de overheid. Dan heb ik het niet alleen over de gemeenteraad en het college, maar ook de politie en zelfs in instanties als de ombudsman. Het lijkt wel of die mensen anarchistisch zijn. Vooral het blog Janus Kiep springt hier uit. Nu was Janus ooit een echt Bosschenaar die zijn hart niet op de tong had en zei wat hij dacht en ook vaak een geintje maakte, maar ik vraag me af of hij nu rustig in zijn graf ligt wetende wat er allemaal onder zijn naam wordt geschreven. Reacties op de sites van Omroep Brabant en Brabants Dagblad zijn gelukkig wat genuanceerder.
Ik hoop van harte dat mensen die nu zo te keer gaan tegen de Hostels en tegen de overheid(s-instanties) tot inkeer komen. Zo niet dan zal ik maar eens voorstellen die mensen in een heropvoedingskamp te stoppen, zodat ze kunnen ervaren dat vrijheid en groot goed is, maar dat ze dit niet mogen gebruiken om zo maar alles te zeggen onder het mom van vrijheid van meningsuiting. Ik vrees namelijk dat steeds meer mensen niet meer weten wat vrijheid inhoud. In je persoonlijke vrijheid moet je ook beperkingen durven op te leggen, zodat andere mensen op een gelijkwaardige manier vrij kunnen zijn.
En nog een tip; als veel zaken positief zijn en 1 ding negatief, ga dan niet dat ene negatieve belichten. Het lijkt wel alsof steeds meer mensen kicken op het negativisme en het positieve niet meer willen zien. Uiteindelijk zal dat leiden tot de eigen ondergang en dan hoop ik dat u niet ten prooi valt aan drugs en uiteindelijk opgevangen wordt in een locatie, ver van de bewoonde wereld, zoiets als in Veenhuizen. Niemand wil graag afgezonderd worden. Af en toe moet je genoegen met een zuchtje tegenwind, iets wat college begrijpt, nu nog de bewoners en een deel van de raad. Afgelopen dinsdag was een aantal raadsleden zelfs bereid om de beslissingsbevoegdheid terug te geven aan de burgers. Ze zouden zich moeten schamen, want zijn juist door de burgers gekozen om beslissingen te nemen en als je dat niet durft, dan moet je niet in de raad gaan zitten. En je laten overrompelen door mensen die wat bezwaren roepen, zonder te onderzoeken of je daar een oplossing voor kan vinden, is al helemaal zwak. Een volksvertegenwoordiger die niet bereid is om achter zijn of haar beslissingen te staan en die te verdedigen, hoort niet in de raad.
En daarmee hoop ik dat er snel een einde komt aan de Hostel hysterie; hosteleria.